bądź zdarzenia losowe takie jak pożar. A więc, aby móc odpowiedzieć na powyższe pytanie tworzy się Rachunek Zysków i Strat. Jeżeli przychody przewyższają koszty to firma osiąga zysk, w przeciwnym przypadku ponosi straty. W bardzo uproszczonej formie Rachunek Zysków i Strat wygląda następująco: Niestety powyższe sprawozdanie finansowe również nie jest zbyt informacyjne, ponieważ nie zawiera wartością informacji, które mogłyby odpowiedzieć na interesujące nas pytania. Aby dane sprawozdanie finansowe było bardziej użyteczne dla użytkownika, to w rzeczywistości Rachunek Zysków i Strat składa się z różnych grup przychodów i kosztów, które są pogrupowane w odpowiedni sposób, aby było łatwiej analizować i odczytywać informacje. Rachunek Zysków i Strat może być sporządzony w dwóch wariantach: wariant kalkulacyjny wariant porównawczy Na początku pokaże uproszczony wzór w dwóch wariantach, a następnie postaram się wytłumaczyć całą strukturę: Rachunek Zysków i Strat (RZiS) zwany również rachunek wyników – jest jednym z kluczowych elementów sprawozdania finansowego jednostki gospodarczej, który informuje o efektywności poszczególnych rodzajów działalności oraz ustala wynik finansowy, czyli zysk (strata) netto przedsiębiorstwa, co jest łącznikiemmiedzy Kapitałem Własnym w pasywach Bilansu a Rachunkiem Zysków i Strat. RZiS pokazuje osiągnięty zysk lub stratę w ciągu konkretnego okresu, np. kwartału, półrocza lub roku. W RZiS można uzyskać informacje o wszystkich rodzajach przychodów i kosztach związanych z ich uzyskaniem, co umożliwia określenia skuteczności firmy zarządzania własnymi zasobami. Na początku trzeba powiedzieć o typach działalności, ponieważ stanowią podstawową konstrukcje RZiS oraz według nich dzielone są wszystkie koszty i przychody: Podstawowa działalność operacyjna Pozostała działalność operacyjna Finansowa działalność Podstawowa działalność operacyjna – to działalność statutowa, związania z produkcją, handlem lub świadczeniem usług. Pozostała działalność operacyjna – nie są związane z bezpośrednią działalnością gospodarczą jednostki, ale występują, jako pośredni efekt działalności podstawowej. Pozostała działalność operacyjna charakteryzuje się różnorodnością ze względu na szeroki zakres możliwości ich powstania. Do takiej działalności można zaliczyć np. sprzedaż zbędnych środków trwałych; otrzymane dotacje; odpisy z tytułu utraty wartości; wypłacone odszkodowania itd. Kiedyś występowała czwarty typ działalność – nadzwyczajna działalność, która charakteryzuje się tym, że jej efektem były zdarzenia losowe, które były trudne do przewidzenia, takie jak pożar, powódź, kradzież itd. Teraz zyski nadzwyczajne lub strata nadzwyczajne zgodnie z treścią zaktualizowanej ustawy o rachunkowości zostały przeniesione z osobnej rubryki do Pozostałej działalności operacyjnej. Finansowa działalność – to działalność związana z posiadaniem i obrotem aktywami lub zobowiązaniami finansowymi. Również można tu zaliczyć dokonane transakcje w walucie obcej. Przychodami finansowymi mogą być wszelkiego typu odsetek np. od środków na rachunkach bankowych, udzielone pożyczki itd.. Natomiast do kosztów finansowych możemy zaliczyć np. odsetki za nieterminowe płatności. Teraz chce przedstawić dwa układy kosztów: rodzajowy i kalkulacyjny w Podstawowej działalności operacyjnej, ponieważ potem będzie przydatne przy omawianiu różnic między dwoma wariantami sporządzenia RZiS (wariant porównawczy i wariant kalkulacyjny): układ rodzajowy kosztów – koszty poniesione w okresie układ kalkulacyjny kosztów – koszty dotyczące okresu Układ rodzajowy kosztów to koszty proste według rodzaju zużywanych zasobów bez względu na cel ich ponoszenia, co wskazuje na mały stopień przydatności do zarządzania przedsiębiorstwem. Stanowią one jedynie punkt wyjścia do dalszego rozliczenia koszów według miejsc ich powstania. Ciekawostka: Przedsiębiorstwo, które sporządza RZiS w wariancie porównawczym wykazuje koszty według rodzaju; natomiast przedsiębiorstwo, które sporządza RZiS w wariancie kalkulacyjnymujawnia dane o kosztach rodzajowych w informacji dodatkowej. Wyróżnia się następujące rodzaje kosztów: amortyzacja – oznacza bieżący koszt zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zużycie materiałów i energii – oznacza zużycie: materiałów podstawowych i pomocniczych, opakowań, materiałów biurowych, energii elektrycznej i ciepłej, ciepłej i zimnej wody, gazów, pary wodnej. usługi obce – oznacza koszty usług: transportowe, budowlane, remontowe, składowania, łączności (telekomunikacyjne, pocztowe itp.), poligraficzne, informatyczne, bankowe, wykonanie ekspertyz i badań, tłumaczenie tekstu, pozostałe usług np. pranie odzieży, utrzymanie czystości. podatki i opłaty – oznacza podatek: od nieruchomości, od środków transportu, akcyzowy; opłaty: skarbowe, sądowe i notarialne, za wieczyste użytkowanie gruntów, roczne opłaty licencyjne uprawniające do wykonywania działalności. wynagrodzenia – wartości wynagrodzenia brutto wypłacone w formie pieniężnej, wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalent. ubezpieczenie społeczne i inne świadczenia – składki z tytułu ubezpieczeń społecznych opłaconych ze środków pracodawcy, składki na fundusz pracy, składki na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, odzież ochronna i robocza, świadczenia rzeczowe związane z bezpieczeństwem i higieną pracy, szkolenie pracowników, dopłaty do okresowych biletów za dojazdy pracowników do pracy. pozostałe koszty – ubezpieczenia majątkowe, koszty krajowych i zagranicznych podróży służbowych, koszty reprezentacji i reklamy, koszty wynajęcia kwater lub ryczałtu za noclegi w przypadku czasowego zatrudnienia pracowników poza miejscem stałego zatrudnienia, wypłaty ryczałtów za używanie przez pracowników własnych samochodów dla celów służbowych. W odróżnieniu od układu rodzajowego układ kalkulacyjny kosztówto są koszty produkcji według nośników w przekroju wyrobów, usług lub klientów. Odgrywa ważna rolę w ustanowieniu kosztu jednostki wyrobu i wskazuje konkretny cel, na jaki został poniesiony koszt. Koszty grupowane nie według rodzaju zużytych zasobów, lecz ze względu na jednostkę kalkulacyjną, którą może być część procesu technologicznego lub wyrób gotowy bądź część wyrobu gotowego. W układzie kalkulacyjnym koszty grupowane w odpowiedni sposób, aby móc ocenić wielkość i strukturę kosztów jednostkowych, całkowite koszty wytworzenia oraz koszt wytworzenia sprzedanej produkcji. Za pomocą danego układu kosztów można ocenić opłacalność produkcji. A więc w układzie kalkulacyjnym koszty podzielone na: Koszty bezpośrednie produkcji Koszty pośrednie produkcji Koszty bezpośrednie produkcji to są takie koszty, które możnaodnieść do jednostki produkcji na podstawie dokumentów źródłowych. Takim dokumentem może być np. dowód pobrania materiałów do produkcji konkretnego wyrobu (usługi lub towaru). Dokumentem źródłowym może być również karta pracy, która zawiera liczbę przepracowanych godzin przy produkcji danego wyrobu. Do kosztów bezpośrednich możemy zaliczyć: koszt zużytych materiałów bezpośrednich; paliwo i energia, która została wykorzystana przy produkcji i konkretnego wyrobu; płace bezpośredniepracowników, którzy byli zaangażowali przy produkcji danego wyrobu; inne koszty bezpośrednie np. koszty badań laboratoryjnych dotyczących konkretnych wyrobów itd. Koszty pośrednie produkcji to są takie koszty, które nie możnaodnieść do jednostki produkcji na podstawie dokumentów źródłowych. Koszty pośrednie dotyczą kilku lub wszystkich produkowanych wyrobów. Żeby dokonać podziału kosztów pośrednich należy wykorzystać tzw. klucze rozliczeniowe. (jak będę w przyszłości omawiać rachunkowość menedżerska, to wtedy więcej powiem i przedstawię kilka przykładów, abyś lepiej rozumiał funkcje działania – kluczy rozliczeniowych). Koszty pośrednie składają się: koszty pośrednie produktów, koszty ogólnego zarządu, koszty sprzedaży. Wynik finansowy jest ustalany w podziale na trzy typy działalności: Jak wcześniej powiedziałem, że RZiS może być sporządzony w dwóch wariantach: kalkulacyjny i porównawczy. Różnią się one pomiędzy sobą sposobem ujmowania kosztów wytworzenia wyrobów ponoszonych przez jednostkę, co jest wynikiem przyjętego sposobu ewidencji księgowej. Między dwoma wariantami (kalkulacyjny i porównawczy) zachodzi różnica w sposobie ustalania wyniku w podstawowej działalności operacyjnej. Proszę zwrócić uwagę, że rożni się sposób ustala wyniku w podstawowej działalności operacyjnej, ALE końcowy wynik przy pozycji Zysk (strata) ze sprzedaży będzie miał taką samą wartość. Proszę spojrzeć na poniższy rysunek W pozostałej działalności operacyjnej (Zysk (strata) z działalności operacyjnej) i finansowej działalności (Zysk (strata) brutto) – sposób ustalania wyniku oraz końcowy wynik będzie taki sam. Proszę spojrzeć na poniższy rysunek. Dwa warianty mają swoje zalety i wady. Wszystko zależy od rodzaju działalności, którą prowadzi przedsiębiorstwo oraz pod jakim kątek chcemy analizować koszty i przychody w podstawowej działalności operacyjnej. RZiS – wariant porównawczy Porównawczy Rachunek Zysków i Strat polega na tym, że porównujemy przychody w podstawowej działalności operacyjnej z kosztamisporządzonymi w układzie rodzajowym (koszty rodzajowe – Kr) , gdzie jest wymagana korekta kosztów o zmianę stanu produktów na koniec okresu w porównaniu ze stanem na początku okresu. Dokonana korekta kosztów oznacza, że nie wszystkie poniesione koszty w bieżącym okresie dotyczą danego okresu lub koszty, które zostały poniesione w przeszłych okresach mogą dotyczyć danego okresu. Kr (koszty rodzajowe) = amortyzacja + zużycie materiałów i energii + usługi obce + podatek i opłaty + wynagrodzenia + ubezpieczenia społeczne i inne świadczenia + pozostałe koszty rodzajowe + wartość sprzedanych towarów i materiałów RZiS – wariant kalkulacyjny Kalkulacyjny Rachunek Zysków i Strat polega na tym, że porównujemy przychody w podstawowej działalności operacyjnej z kosztami(Koszty Własnej Sprzedaży – KWS), które składają się z: kosztów sprzedanych produktów, kosztów sprzedaży, kosztów zarządu. KWS (koszty własnej sprzedaży) = koszt sprzedanych produktów + koszty sprzedaży + koszty zarządu Trzeba pamiętać, że niezależnie od metody sporządzenia RZiS – wynik „Zysk (strata) ze sprzedaży” powinien być taki sam, czyli musi zachodzić równość między Kosztami Rodzajowymi (Kr) a Kosztami Własnej Sprzedaży (KWS) Kr = KWS Kr – koszt poniesiony w układzie rodzajowym KWS – koszt własnej sprzedaży Powyższa równość zachodzi automatycznie wtedy, gdy firma wytwarza tylko wyroby gotowe lub usługi i nie rozlicza kosztów w czasie. W rzeczywistości to jest rzadkość, a więc występują Remanenty Końcowe (Rk) produktów, do których należy zaliczyć: produkty w toku; produkty gotowe, ale nie sprzedane; nierozliczone na bieżący miesiąc RMK (rozliczenia międzyokresowe kosztów). Jak powiedziałem przed chwilą, że powyższa równość jest rzadkością, ponieważ mogą pojawić się koszty rozliczane w czasie; produkty w toku lub produkty gotowe ale nie sprzedane; które mają swój stan początkowy (Sp) i stan końcowy (Sk), a więc różnica między stanem końcowym a stanem początkowym stanowi Remanent Końcowy (Rk), czyli tak zwane zapasy w magazynie. Rk – zmiana stanu produktów Rk(I) – remanent końcowy dla produktów w toku w danym okresie Rk(II) – remanent końcowy dla produktów gotowych ale nie sprzedanych w danym okresie Rk(III) – remanent końcowy dla rozliczeń kosztów w czasie w danym okresie Sk – saldo końcowe produktów w toku; produktów gotowych, ale nie sprzedanych; oraz nierozliczonych kosztów Sp – saldo początkowe produktów w toku; produktów gotowych, ale nie sprzedanych; oraz nierozliczonych kosztów A więc powyższe równanie może mieć następującą postać: Rk = Kr – KWS Rk – zmiana stanu produktów Kr – koszt poniesiony w układzie rodzajowym KWS – koszt własnej sprzedaży Jeżeli Rk > 0 to wtedy występuje zwiększenie stanu produktów, czyli (Kr > KWS) poniesione koszty rodzajowe (Kr) są wyższe niż koszt własnej sprzedaży (KWS), co może oznaczać, że w danym okresie sprzedano mniej produktów, niż zostało wytworzono bądź nastąpił przyrost rozliczeń międzyokresowych, które wskazują na poniesione koszty na poczet okresów przyszłych. Koszty rodzajowe (Kr) są zawyżone w stosunku do przychodów, a więc należy dane koszty pomniejszyć o wyliczone saldo zmiany stanu produktów (Rk). Jeżeli Rk 0 powiększaprzychody ze sprzedaży, a zmniejszenie stanu produktów Rk 0 to wtedy występuje zwiększenie stanu produktów, czyli (Kr > KWS) poniesione koszty rodzajowe (Kr) są wyższe niż koszt własnej sprzedaży (KWS), co może oznaczać, że w danym okresie sprzedano mniej produktów, niż zostało wytworzono bądź nastąpił przyrost rozliczeń międzyokresowych, które wskazują na poniesione koszty na poczet okresów przyszłych. Koszty rodzajowe (Kr) są zawyżone w stosunku do przychodów, a więc należy dane koszty pomniejszyć o wyliczone saldo zmiany stanu produktów (Rk). Aby wynik w wariancie porównawczym był zgodny z wynikiem w wariancie kalkulacyjnym, należy go skorygować o zmianę stanu produktów (Rk). Zwiększenie stanu produktów Rk > 0 powiększaprzychody ze sprzedaży, a zmniejszenie stanu produktów Rk 0 powiększaprzychody ze sprzedaży, a zmniejszenie stanu produktów Rk < 0pomniejsza przychody ze sprzedaży. Sporządzić część Rachunku Zysków i Strat w wariancie kalkulacyjnym i porównawczym, aby obliczyć wynik Zysk (strata) ze sprzedaży. Ważne: RZiS powinien być rozpatrywany łącznie z pozostałymi składnikami sprawozdania, czyli Bilansem i Rachunkiem Przepływów Pieniężnych, ponieważ tylko całościowa analiza pomoże we właściwym zrozumieniu sytuacji firmy. Mam nadzieje, że wszystko było jasne. Jeżeli są jakieś pytania to proszę zadawać w komentarzach. Dziękuję za wsparcie i życzę miłego dnia 🙂

Podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, których rok podatkowy pokrywa się z rokiem kalendarzowym, do końca marca br. powinni złożyć zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu lub poniesionej straty za rok 2013. Zeznanie to muszą złożyć podmioty, które na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT) są podatnikami tego podatku, przede wszystkim osoby prawne. Warto w tym miejscu wspomnieć też o spółce komandytowo-akcyjnej, która wprawdzie jest od 1 stycznia 2014 r. nowym podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, jednak w poprzednim roku jeszcze nim nie była, zatem będzie sporządzać to rozliczenie dopiero w 2015 roku. Trzeba również zauważyć, że niektóre podmioty mimo podlegania ustawie o CIT nie mają obowiązku składania zeznania rocznego. Odnosi się to przede wszystkim do jednostek zwolnionych podmiotowo od tego podatku, wymienionych w art. 6 ust. 1 ustawy o CIT (np. jednostek budżetowych). Omawiana powinność nie ciąży również na podmiotach osiągających przychody, do których nie stosuje się przepisów ustawy o CIT. Chodzi tutaj o wymienione w art. 2 ustawy o CIT przychody z działalności rolniczej. Wspomniane podmioty nie muszą składać zeznania rocznego jedynie wtedy, gdy oprócz wcześniej wskazanych nie osiągnęły żadnych innych przychodów. Od obowiązku złożenia zeznania rocznego nie zwalnia natomiast okoliczność, że podatnik nie osiągnął w okresie rozliczeniowym przychodów ani nie poniósł żadnych kosztów ich uzyskania. W takim przypadku należy złożyć „zerowy” CIT-8. Interpretacja IS – obowiązek złożenia zeznania rocznego Brak jakichkolwiek przychodów i kosztów uzyskania przychodów nie wyłącza obowiązku złożenia zeznania podatkowego CIT-8. Poza wyjątkami wskazanymi w art. 27 ust. 1 ustawy o CIT – w ustawie tej nie istnieje bowiem żaden przepis, który by zwalniał podatnika z tego obowiązku. Interpretacja dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 sierpnia 2010 r. (nr IPPB5/423-307/10-4/AM) 1. Wybór odpowiedniego formularza Aby rozliczyć się z podatku, należy pobrać odpowiedni druk w urzędzie skarbowym albo skorzystać z tzw. aktywnych druków dostępnych w internecie lub na nośnikach CD. Przy czym przez wybór odpowiedniego druku należy rozumieć nie tylko skorzystanie z formularza o odpowiednim oznaczeniu (np. CIT-8), ale także z właściwej (tj. kolejnej) jego wersji. Warto zatem podkreślić to, że aktualne wzory zeznań rocznych składanych przez podatników CIT określono w rozporządzeniu ministra finansów z 25 listopada 2011 r. w sprawie określenia wzorów deklaracji, zeznania, oświadczenia oraz informacji podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych ( nr 265, poz. 1575). W świetle powołanego aktu prawnego w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych za 2013 rok należy stosować formularze o następujących oznaczeniach: CIT-8 (21) – zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych, CIT-8A (8) – zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) przez podatkową grupę kapitałową – podatnika podatku dochodowego od osób prawnych, CIT-8B (7) – o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) przez podatkową grupę kapitałową – podatnika podatku dochodowego od osób prawnych (w zależności od daty utworzenia grupy kapitałowej). 2. Określenie roku podatkowego Jedną z najważniejszych czynności przy wypełnianiu zeznania w imieniu podatników CIT jest określenie roku podatkowego, którego to zeznanie dotyczy. Inaczej niż w zeznaniach PIT, w których po prostu wpisuje się konkretny rok kalendarzowy – w formularzu CIT-8 dokonuje się tego poprzez wskazanie, od kiedy (poz. 4) do kiedy (poz. 5) trwał rok podatkowy jednostki. W każdej z wymienionych pozycji należy wpisać dzień, miesiąc i rok wyznaczające początek oraz koniec okresu rozliczeniowego przyjętego przez podatnika składającego zeznanie roczne. Taka konstrukcja tej części formularza znajduje uzasadnienie w przepisach ustawy o CIT odnoszących się do roku podatkowego. Choć zazwyczaj dla podatników podatku dochodowego od osób prawnych rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, to jednak podatnik może wybrać jako swój rok podatkowy okres niepokrywający się z rokiem kalendarzowym. O fakcie tym jednak musi być zapis w: statucie albo umowie spółki, albo innym dokumencie odpowiednio regulującym jego zasady ustrojowe. Podatnik musi ponadto zawiadomić o swoim wyborze właściwego naczelnika urzędu skarbowego. Wówczas rokiem podatkowym jest okres kolejnych 12 miesięcy kalendarzowych. Inne zasady dotyczące określania roku podatkowego przewidziano w stosunku do podatników rozpoczynających działalność. W takim przypadku 1. rok podatkowy trwa od dnia rozpoczęcia działalności do końca roku kalendarzowego albo do ostatniego dnia wybranego roku podatkowego, nie dłużej jednak niż 12 kolejnych miesięcy kalendarzowych (art. 8 ust. 2 ustawy o CIT). W przypadku natomiast podjęcia po raz pierwszy działalności w drugiej połowie roku kalendarzowego i wybrania roku podatkowego pokrywającego się z rokiem kalendarzowym, pierwszy rok podatkowy może trwać od dnia rozpoczęcia działalności do końca roku kalendarzowego następującego po roku, w którym rozpoczęto działalność. W razie zmiany roku podatkowego za pierwszy po zmianie uważa się okres od 1. miesiąca następującego po zakończeniu poprzedniego roku podatkowego do końca roku podatkowego nowo przyjętego. Okres ten nie może być krótszy niż 12 i dłuższy niż 23 kolejne miesiące kalendarzowe. Jeszcze inaczej określa się rok podatkowy w sytuacji, gdy z odrębnych przepisów wynika obowiązek zamknięcia ksiąg rachunkowych (sporządzenia bilansu) przed upływem przyjętego przez podatnika roku podatkowego (zob. art. 8 ust. 6 ustawy o CIT). Od przyjętego przez podatnika roku podatkowego będzie więc zależeć termin, w którym powinien złożyć zeznanie roczne. Zeznanie o wysokości uzyskanego w roku podatkowym dochodu lub poniesionej straty powinno być przekazane fiskusowi do końca 3. miesiąca następującego po roku podatkowym, za który jest ono składane (art. 27 ust. 1 ustawy o CIT). Zatem przedsiębiorcy rozliczający CIT, których rok podatkowy pokrywa się z rokiem kalendarzowym, mają obowiązek złożyć zeznanie w terminie do 31 marca. Przy czym zgodnie z ustawą Ordynacja podatkowa (dalej: op) jeśli ostatni dzień terminu przypada na sobotę lub dzień ustawowo wolny od pracy, za ostatni dzień terminu uważa się następny dzień po dniu lub dniach wolnych od pracy (art. 12 § 5 op). Termin złożenia zeznania Podatnicy, których rok podatkowy pokrywa się z rokiem kalendarzowym, zeznanie CIT-8 za 2013 rok powinni złożyć do 31 marca 2014 r. W ich przypadku znajdzie zastosowanie ogólna reguła określona w art. 27 ust. 1 ustawy o CIT, w myśl której termin do złożenia zeznania upływa z końcem 3. miesiąca roku podatkowego następującego po tym, którego to zeznanie dotyczy. Przykład Spółka za rok podatkowy przyjęła okres trwający od 1 września do 31 sierpnia. Wobec tego zeznanie CIT-8 za rok podatkowy trwający od 1 września 2013 r. do 31 sierpnia 2014 r. spółka powinna złożyć najpóźniej 1 grudnia 2014 r. (koniec listopada br. przypada bowiem w niedzielę). W pozycji 4 zeznania jednostka wpisze (początek roku podatkowego), a w pozycji 5 – (koniec roku podatkowego). 3. Wskazanie urzędu oraz celu złożenia formularza Podatnik wypełniający część A formularza CIT-8 powinien w nim wskazać urząd skarbowy, do którego adresowane jest zeznanie, oraz określić cel złożenia formularza. Zeznanie roczne wraz z załącznikami należy złożyć do urzędu skarbowego właściwego ze względu na adres siedziby przedsiębiorcy (jeśli jest ona położona na terytorium Polski). Siedzibę określa się na podstawie odpowiedniego rejestru, a w przypadku, gdy adres siedziby nie został ujawniony w rejestrze – bierze się pod uwagę siedzibę wynikającą ze statutu lub odpowiedniej umowy. Taki sposób ustalania organu podatkowego, do którego należy złożyć wspomniane zeznanie, wynika z § 2 rozporządzenia ministra finansów z 22 sierpnia 2005 r. w sprawie właściwości organów podatkowych ( nr 165, poz. 1371 ze zm.). Nieco inaczej właściwość organu do złożenia zeznania rocznego ustala się w sytuacjach, gdy mamy do czynienia z podatkową grupą kapitałową. W przypadku tego rodzaju podatników decydujący jest tutaj adres siedziby spółki reprezentującej grupę, wskazanej w umowie o jej utworzeniu. Odmienne zasady obowiązują też w tym zakresie przedsiębiorców mających siedzibę za granicą, a prowadzących działalność gospodarczą na terytorium Polski (czyli nierezydentów). W ich przypadku organem upoważnionym do przyjęcia zeznania będzie bowiem urząd skarbowy właściwy dla opodatkowania podmiotów zagranicznych. W każdym województwie wyznaczony jest jeden urząd skarbowy do obsługi takich podmiotów. O tym zaś, do którego z nich powinno trafić zeznanie, decyduje miejsce prowadzenia przez te podmioty działalności gospodarczej. Wykaz wspomnianych urzędów zawarto w § 6 ww. rozporządzenia ministra finansów. Przykładowo w województwie dolnośląskim takim wyznaczonym organem jest naczelnik dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu, w województwie małopolskim – naczelnik małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie, w województwie mazowieckim – naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, a w województwie świętokrzyskim – naczelnik świętokrzyskiego Urzędu Skarbowego w Kielcach. Jeżeli jednak tego rodzaju „zagraniczny” podatnik prowadzi działalność gospodarczą na terenie więcej niż jednego województwa, właściwy miejscowo do złożenia zeznania będzie naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie. Wskazanie celu złożenia formularza odbywa się przez zaznaczenie w pozycji 7 zeznania CIT-8 kwadratu nr 1– jeśli składane jest zeznanie, bądź kwadratu nr 2 – w razie jego korekty. 4. Wpisanie danych identyfikacyjnych podatnika Kolejna ważna część zeznania wymagająca wypełnienia, to część B. Umieszcza się w niej dane identyfikujące podatnika, takie jak: pełna nazwa, REGON, adres siedziby (w tym: kraj, województwo, powiat, gminę, ulicę, numer domu, numer lokalu, miejscowość, kod pocztowy, pocztę). W omawianej części trzeba też poinformować o tym, czy podatnik korzystał w roku podatkowym ze zwolnienia od wpłacania zaliczek (lub utraty prawa do zwolnienia), o którym mowa w art. 25 ust. 11-16 ustawy o CIT (poz. 20) oraz czy był zobowiązany do przygotowania dokumentacji transakcji z podmiotami powiązanymi (poz. 21). Krąg podatników sporządzających tego rodzaju dokumentację został określony w art. 9a ustawy o CIT. Oczywiście nie należy również zapominać o wpisaniu NIP podatnika (w poz. 1 formularza CIT-8). 5. Ustalenie załączników Oprócz jednego ze wspomnianych wcześniej druków zeznań rocznych (np. CIT-8) podatnicy często muszą także złożyć stosowne załączniki. Podstawowymi dokumentami składanymi wraz z tego rodzaju zeznaniami są: CIT-8/O (8) – informacja o odliczeniach od dochodu i od podatku oraz o dochodach wolnych i zwolnionych od podatku, CIT-D (3) – informacja podatnika podatku dochodowego od osób prawnych o otrzymanych/przekazanych darowiznach. Ponadto do rocznego zeznania CIT niektóre jednostki dołączają: SSE-R (4) – rozliczenie podatku dochodowego od dochodów osiąganych z tytułu prowadzenia działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, CIT-ST (7) – informację podatnika do ustalenia należnych jednostkom samorządu terytorialnego dochodów z tytułu udziału we wpływach z podatku dochodowego od osób prawnych. Podatnicy szczególnie często zapominają o dołączeniu ostatniego z wymienionych formularzy. Przypomnijmy zatem, że powinność dołączania załącznika CIT-ST do zeznania CIT-8 spoczywa na przedsiębiorcach mających zakłady (oddziały) położone na obszarze jednostki samorządu terytorialnego innej niż właściwa dla ich siedziby (art. 28 ust. 1 ustawy o CIT). Mówiąc w uproszczeniu, składają go firmy, które mają co najmniej jeden zakład (oddział) w innej gminie niż ta, w której znajduje się siedziba firmy. Podstawowym celem składania tego rodzaju informacji jest umożliwienie jednostkom samorządu terytorialnego określenia, jaka część dochodu z tytułu udziału we wpływach z CIT powinna być przekazywana do budżetu jednostki, na obszarze której znajduje się zakład (oddział), proporcjonalnie do liczby osób zatrudnionych w nim na podstawie umowy o pracę. Załącznikiem do CIT-ST jest formularz CIT-ST/A będący informacją o zakładach (oddziałach) podatnika. Jak pokazuje praktyka, przedsiębiorcy mają wiele wątpliwości odnośnie do powinności składania tego rodzaju dokumentów wraz z zeznaniem rocznym. W dużym stopniu wynikają one z faktu, że definicja zakładu (oddziału) stosowana na użytek powyższego przepisu jest inna niż powszechnie przyjęta do celów podatkowych. Określono ją w art. 10 ust. 3 ustawy z 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (tekst jedn.: z 2010 r. nr 80, poz. 526). W świetle tej regulacji zakładem (oddziałem) jest określone w umowie o pracę miejsce wykonywania pracy, położone na obszarze jednostki samorządu terytorialnego innej niż jednostka samorządu terytorialnego właściwa dla siedziby podatnika (art. 10 ust. 3). Zatem jeśli jednostka zatrudnia pracowników, których miejsce wykonywania pracy określone w umowach o pracę jest inne niż miejsce jej siedziby (tj. znajduje się np. na terenie innej gminy) to powinna złożyć CIT-ST. Nie przesądza to natomiast automatycznie o obowiązku dołączenia CIT-ST/A. Jak bowiem podkreślały w swoich wyjaśnieniach organy podatkowe, jeśli określone miejsce wykonywania pracy nie jest organizacyjnie wyodrębnionym zakładem (oddziałem) to przedsiębiorca powinien złożyć CIT-ST. Nie ma natomiast obowiązku składania CIT-ST/A. Za przykład może tutaj posłużyć interpretacja indywidualna dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 5 lutego 2010 r. (nr IPPB5/423-730/09-4/AS) wydana na wniosek przedsiębiorcy zatrudniającego telepracowników. Interpretacja izby skarbowej Miejsce wykonywania obowiązków telepracownika nie należy traktować jak zakładu Ze względu na fakt, że miejsca, z których pracownicy spółki pracujący w domu świadczą swoją pracę, nie są organizacyjnie wyodrębnionym zakładem ani jego zorganizowaną częścią, to znaczy nie jest to organizacyjnie i finansowo wyodrębniony zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, które zarazem mogłyby stanowić niezależne przedsiębiorstwo realizujące te zadania, po stronie spółki nie powstaje obowiązek składania formularza CIT-ST/A Informacja o zakładach (oddziałach). Interpretacja dyrektora IS w Warszawie z 5 lutego 2010 r., nr IPPB5/423-730/09-4/AS Z kolei podatnicy, którzy uzyskali od ministra finansów decyzję o uznaniu prawidłowości wyboru i stosowania metody ustalania ceny transakcyjnej pomiędzy podmiotami powiązanymi – do zeznania rocznego powinni także dołączyć sprawozdanie o realizacji uznanej metody ustalania ceny transakcyjnej. Taki obowiązek nakłada na nich art. 27 ust. 3 ustawy o CIT. Informację o załącznikach, ze wskazaniem liczby składanych druków, należy podać w części Cformularza CIT-8. Niektóre podmioty oprócz obowiązku złożenia zeznania rocznego (wraz z wymaganymi przez przepisy załącznikami) powinny także przekazać do urzędu skarbowego dodatkowe dokumenty. Chodzi o: zatwierdzone sprawozdanie finansowe (dla podmiotów zobowiązanych do jego sporządzenia), opinię i raport podmiotu uprawnionego do badania sprawozdań finansowych (jeśli sprawozdanie finansowe obowiązkowo podlega badaniu przez biegłego rewidenta), w przypadku spółek kapitałowych (spółek z oraz spółek akcyjnych) – odpis uchwały zgromadzenia zatwierdzającej sprawozdanie finansowe. Wskazane dokumenty należy złożyć w urzędzie skarbowym w terminie 10 dni od daty zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego (art. 27 ust. 2 ustawy o CIT). Podatnicy często nie wiedzą, czy do urzędu trzeba przekazać sprawozdanie już zatwierdzone, czy też należy złożyć dokument nawet bez takiego statusu – wraz z zeznaniem rocznym. Ich wątpliwości biorą się stąd, że zgodnie z ustawą o rachunkowości (dalej: UoR) sporządzenie rocznego sprawozdania finansowego powinno być dokonane nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia bilansowego (art. 52 UoR). Jeśli więc rok obrotowy pokrywa się z kalendarzowym, należy to zrobić do 31 marca. Zatwierdzenie sprawozdania finansowego musi natomiast nastąpić nie później niż 6 miesięcy od dnia bilansowego (art. 53 ust. 1 UoR). Gdy rok obrotowy pokrywa się z kalendarzowym, należy to zatem uczynić do 30 czerwca. Podobne regulacje zawiera ustawa – Kodeks spółek handlowych (dalej: KSH), w której mowa o tym, że spółki kapitałowe na zatwierdzenie sprawozdania finansowego mają 6 miesięcy, począwszy od końca roku obrotowego (art. 231 i 395 KSH). Oznacza to, że na dzień złożenia zeznania rocznego CIT-8 sprawozdanie jednostki może być jeszcze niezatwierdzone. Ze względu na zbieżność ustawowych terminów do sporządzenia sprawozdania finansowego oraz złożenia CIT-8 można się spotkać z poglądami, że wspomniane sprawozdanie (choćby nie było jeszcze zatwierdzone) powinno być dołączane do składanego w urzędzie skarbowym zeznania, o którym mowa. Taka jest też dość często spotykana praktyka, której uzasadnieniem jest fakt, że terminowo przygotowane sprawozdanie finansowe to podstawa do przygotowania zeznania CIT-8, a przynajmniej znacznie ułatwia jego sporządzenie. Wspomniana praktyka nie wynika jednak z obowiązujących przepisów. Nie wspominają one bowiem o tym, że sprawozdania finansowe mają być składane łącznie z zeznaniami CIT-8. Wręcz przeciwnie. Zapis art. 27 ust. 2 ustawy o CIT, zgodnie z którym sprawozdanie finansowe należy złożyć w urzędzie skarbowym w terminie 10 dni od daty jego zatwierdzenia, jednoznacznie wskazuje na brak takiego obowiązku. Także w aktualnym wzorze formularza CIT-8 nie wymieniono sprawozdania finansowego jako załącznika do niego. Dlatego należy uznać, że fiskus nie może domagać się od podatników składania wraz z zeznaniem niezatwierdzonych sprawozdań finansowych. Przykład – załączenie sprawozdania finansowego do rozliczenia CIT-8 Spółka 27 marca 2014 r. sporządziła sprawozdanie finansowe, a następnie na jego podstawie zeznanie roczne za ubiegły rok (CIT-8). Rok podatkowy spółki pokrywał się z rokiem kalendarzowym. Wspomniane zeznanie zostało złożone w urzędzie skarbowym 31 marca 2014 r. Spółka nie dołączyła do niego sprawozdania finansowego, które w tym czasie nie było jeszcze zatwierdzone. Do zatwierdzenia sprawozdania doszło 29 kwietnia 2014 r. Następnie w dniu 7 maja br. jednostka złożyła je do urzędu skarbowego wraz z innymi wymaganymi przez przepisy dokumentami. Z rocznym sprawozdaniem finansowym nie należy utożsamiać sprawozdania z działalności sporządzanego przez kierownika jednostki (art. 49 UoR). Przypomnijmy, że na to pierwsze składają się: bilans, rachunek zysków i strat, a także informacja dodatkowa, obejmująca wprowadzenie do sprawozdania finansowego oraz dodatkowe informacje i objaśnienia (art. 45 ust. 2 UoR). Natomiast sprawozdanie z działalności sporządzone przez kierownika jednostki – traktowane wprawdzie jako uzupełnienie rocznego sprawozdania finansowego, ale nie będące jego formalnym elementem – nie musi być przekazywane do urzędu skarbowego. 6. Obliczenie należnego podatku Kolejnym etapem sporządzania zeznania rocznego jest dokonanie odpowiednich rozliczeń, w częściach od D do K formularza CIT-8. W tym celu w poz. 27 trzeba wpisać wszystkie przychody ze źródeł przychodów położonych na terytorium RP, tj. zarówno opodatkowane, jak i zwolnione od podatku. Natomiast w poz. 31 wpisuje się koszty uzyskania przychodów ze źródeł położonych na terytorium RP. Pozycja 32 służy do ujęcia kosztów uzyskania przychodów dotyczących przychodów wymienionych w poz. 28 (tj. przychodów ze źródeł położonych za granicą), a pozycja 33 – innych niż określone w poz. 28. Po ustaleniu wysokości przychodów (w części i kosztów (w części obliczana jest różnica pomiędzy kwotą przychodów (wykazanych w poz. 30) a kwotą kosztów ich uzyskania (określonych w poz. 34). Otrzymany wynik jest dochodem (poz. 35) lub stratą (poz. 36). W części E formularza CIT-8 następuje ustalenie podstawy opodatkowania/straty. Wykazuje się tu zwolnienia i odliczenia, które należy przenieść z poz. 20 ( wymienione w art. 17 ustawy o CIT) z poz. 49 (darowizny) oraz z poz. 52 (wydatki inwestycyjne) załącznika CIT-8/O. Podstawa opodatkowania (wykazana w poz. 44) zmniejszana jest o wydatki poniesione na nabycie nowych technologii (art. 18b ustawy o CIT). Zwiększa się ją natomiast o kwoty odliczeń dokonanych w poprzednich latach (wydatków inwestycyjnych oraz z tytułu nabycia nowych technologii) w związku z utratą prawa do odliczeń. Ostateczną podstawę opodatkowania/stratę wykazuje się w części Następnie w części F oblicza się podatek należny. Aby tego dokonać, należy przemnożyć podstawę opodatkowania przez stawkę podatku, która w 2013 roku wynosiła 19%. Otrzymaną w ten sposób kwotę wykazuje się w poz. 54 formularza. W dalszej kolejności z poz. 64 załącznika CIT-8/O trzeba przenieść do poz. 55 formularza CIT-8 odliczenia od podatku. Należne zaliczki, miesięczne lub kwartalne wykazuje się odpowiednio w części G (poz. 59-82) lub w części H (poz. 83-91) omawianego formularza. Natomiast w poz. 94 wpisuje się sumę zaliczek, które podatnik zapłacił. Różnica pomiędzy podatkiem należnym a zaliczkami należnymi wykazywana jest w części I zeznania (poz. 92-93) zaś część J jest przeznaczona do obliczenia nadpłaty bądź kwoty podatku do zapłaty (jako różnicy pomiędzy podatkiem należnym a sumą wpłaconych przez jednostkę zaliczek). W części K ujmuje się z kolei „inne zobowiązania podatkowe”. 7. Podpisanie wypełnionego formularza Aby można było mówić o poprawnie wypełnionym zeznaniu CIT-8, trzeba je jeszcze podpisać. W tym celu w części L formularza (poz. 101) należy podać imię i nazwisko osoby odpowiedzialnej za obliczenie podatku. Podpis zaś tej osoby (wraz z pieczątką i telefonem kontaktowym) powinien się znaleźć w pozycji 104. Ponadto zeznanie powinno być podpisane (z użyciem pieczątki) przez osobę lub osoby reprezentujące podatnika (poz. 102). W przypadku osób prawnych mogą to więc zrobić osoby zarządzające jednostką (np. członkowie zarządu w przypadku spółki z – zgodnie z art. 201 § 1 ksh) bądź upoważnione przez nich osoby, np. pełnomocnicy. Przy czym przepisy dopuszczają również możliwość podpisania zeznania rocznego przez specjalnie umocowanego w tym zakresie pełnomocnika (art. 80a op). Pełnomocnictwo do podpisywania deklaracji – bo o nim mowa – jest szczególnym rodzajem pełnomocnictwa, upoważniającym jedynie do złożenia podpisu na deklaracji, z wyłączeniem innych działań na rzecz podatnika. Podpisując zeznanie roczne, dana osoba składa jednocześnie oświadczenie, że znane są jej przepisy Kodeksu karnego skarbowego o odpowiedzialności za podanie danych niezgodnych z rzeczywistością i przez to narażenie na uszczuplenie podatku. 8. Złożenie zeznania Wypełniony formularz można bezpośrednio złożyć w urzędzie skarbowym albo wysłać za pośrednictwem poczty. Coraz bardziej popularne jest także składanie zeznań rocznych drogą elektroniczną. Nie należy zapominać o tym, że zgodnie z art. 12 § 6 op termin do złożenia zeznania będzie zachowany, jeśli przed jego upływem pismo zostanie wysłane w formie dokumentu elektronicznego do organu podatkowego, a nadawca otrzymał urzędowe potwierdzenie odbioru, nadane w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy Prawo pocztowe, złożone w polskim urzędzie konsularnym. W przypadku skorzystania do złożenia CIT-8 z drogi pocztowej o zachowaniu terminu można mówić tylko wtedy, gdy pismo zostało wysłane za pośrednictwem Poczty Polskiej. W świetle bowiem przepisów ustawy – Prawo pocztowe to właśnie Poczta Polska obecnie realizuje w naszym kraju zadania tzw. operatora wyznaczonego, czyli obowiązanego do świadczenia usług powszechnych (art. 178 ust. 1 op). Wówczas datą złożenia zeznania będzie data stempla pocztowego. Oczywiście nie oznacza to, że zeznania nie wolno wysłać za pośrednictwem innego operatora pocztowego, np. z zagranicy, albo skorzystać z firmy kurierskiej. Jednak w takich przypadkach datą złożenia zeznania nie będzie data nadania, lecz dzień jego faktycznego wpływu do urzędu skarbowego. Jeśli więc podatnik postanowi wysłać przesyłkę z CIT-8, korzystając z usług innego operatora niż Poczta Polska, powinien to zrobić z odpowiednim wyprzedzeniem – tak aby 31 marca 2014 r. zeznanie znalazło się już w urzędzie skarbowym. Takiego problemu nie powinni natomiast mieć podatnicy, którzy zdecydują się na złożenie CIT-8 drogą elektroniczną. Możliwość składania w ten sposób wspomnianych zeznań rocznych wraz z załącznikami (z wykorzystaniem systemu e-Deklaracje) sprawia, że wypełniony formularz można wysłać nawet w ostatniej chwili tuż przed upływem wspomnianego wcześniej terminu. Należy jednak pamiętać o tym, że elektroniczne deklaracje CIT muszą być podpisane e-podpisem z kwalifikowanym certyfikatem. 9. Zapłata podatku W tym samym terminie, który został przewidziany do złożenia zeznania rocznego, podatnicy powinni również zapłacić należny podatek albo różnicę pomiędzy podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku (art. 27 ust. 1 ustawy o CIT). Oczywiście taki obowiązek powstanie tylko wówczas, gdy podatek wykazany w zeznaniu okaże się wyższy od sumy wpłaconych w ciągu roku zaliczek. Przy czym przepisy nie wymagają, aby wpłata podatku (różnicy) nastąpiła w dniu złożenia zeznania. Obydwa wskazane terminy biegną bowiem niezależnie od siebie. W praktyce oznacza to, że zgodnie z obowiązującym prawem podatek wolno zapłacić: przed dniem złożenia zeznania, w dacie złożenia zeznania, po dniu złożenia zeznania (nawet w ostatnim dniu 3-miesięcznego terminu, liczonego od początku roku następującego po danym roku podatkowym). Przykład – termin złożenia CIT-8 W spółce rok podatkowy pokrywa się z rokiem kalendarzowym. W dniu 28 lutego 2014 r. jednostka złożyła w urzędzie skarbowym zeznanie CIT-8 za 2013 rok. Z zeznania wynika podatek do zapłaty w kwocie zł. Podatnik uiścił go 31 marca br., dochowawszy tym samym terminu określonego w art. 27 ust. 1 ustawy o CIT. Podstawa prawna: art. 12 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: z 2012 r. poz. 749 ze zm.), art. 1, art. 8, art. 27, art. 28 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: z 2011 r. nr 74, poz. 397 ze zm.), art. 231 i art. 395 ustawy z 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych ( z 2013 r. poz. 1030).

Błędy w sprawozdaniu finansowym dotyczą uznawania, ujmowania, wyceny, prezentacji lub ujawnień poszczególnych pozycji bilansu oraz rachunku zysków i strat jednostki. Wykryte w danym roku obrotowym błędy dzielą się na: - popełnione w bieżącym okresie rachunkowym oraz - popełnione w latach poprzednich. Z punktu widzenia wpływu popełnionego błędu na stopień zniekształcenia sprawozdania finansowego, mogą zostać rozpoznane błędy istotne i nieistotne. Natomiast rozpatrując błąd pod kątem celu popełnienia, istnieją błędy świadome oraz popełnione bez udziału woli, przypadkowe. Na szczególną uwagę zasługują błędy istotne, które zostały popełnione bez względu na celowość, bądź nieistotne, popełnione celowo. Po pierwsze – istotność Ocena czy dany błąd jest istotny, czy nie, leży w gestii kierownika jednostki. Stosowne zapisy w tym zakresie powinny zostać zawarte w zasadach (polityce) rachunkowości firmy. Ponieważ sama ustawa o rachunkowości (dalej: uor) nie zawiera szczegółowych zasad ustalania poziomu istotności, podpowiedzią w tym zakresie mogą być metody stosowane przez firmy audytorskie >patrz ramka. W jaki sposób księgować Korekta błędów w księgach rachunkowych następuje: - w wyniku finansowym bieżącego roku - dla błędów, które zostały popełnione w bieżącym okresie i uznane przez jednostkę za istotne, a informację o popełnionym błędzie jednostka powzięła przed zatwierdzeniem sprawozdania finansowego; - w wyniku finansowym lat ubiegłych, poprzez korektę kapitałów (funduszy) własnych w pozycji „Zysk (strata) z lat ubiegłych" – dla błędów, które zostały popełnione w poprzednich latach obrotowych. Przed ujęciem korekty w księgach konieczna jest weryfikacja istotności popełnionego błędu i jego wpływu na zatwierdzone uprzednio sprawozdanie finansowe. Pojęcie „błąd lat ubiegłych" zostało zdefiniowane zarówno w polskich, jak i międzynarodowych przepisach. Ustawa o rachunkowości mianem błędów lat ubiegłych określa błędy, w następstwie których nie można uznać sprawozdania finansowego za spełniające wymagania rzetelnego i jasnego przedstawienia sytuacji majątkowej, finansowej oraz wyniku finansowego. Autopromocja Specjalna oferta letnia Pełen dostęp do treści "Rzeczpospolitej" za 5,90 zł/miesiąc KUP TERAZ Bardziej szczegółowo tematyka błędu została opisana w KSR nr 7 „Zmiany zasad (polityki) rachunkowości, wartości szacunkowych, poprawianie błędów, zdarzenia następujące po dniu bilansowym – ujęcie i prezentacja", gdzie błędy popełnione w poprzednich latach obrotowych to „pominięcia lub nieprawidłowości w sprawozdaniach finansowych jednostki za poprzedni rok bądź wcześniejsze lata obrotowe, powodujące istotne zniekształcenie danych sprawozdawczych zawartych w zatwierdzonych sprawozdaniach finansowych za poprzednie lata, w wyniku którego sprawozdania te nie mogą być uznane za jasno i rzetelnie przedstawiające sytuację finansową , majątkową i wynik finansowy jednostki." W przepisach międzynarodowych (MSR 8 „Zasady (polityka) rachunkowości, zmiany wartości szacunkowych i korygowanie błędów") błędy poprzedniego okresu to „pominięcia lub zniekształcenia w sprawozdaniach finansowych jednostki, które miały miejsce w poprzednim okresie bądź też w kilku poprzednich okresach". Zarówno regulacje krajowe, jak i międzynarodowe, wskazują, że błędy są wynikiem braku uwzględnienia lub błędnej interpretacji wiarygodnych informacji, które w momencie zatwierdzenia sprawozdań finansowych były dostępne, lub co do których można by zasadnie oczekiwać, że zostaną otrzymane i uwzględnione w toku sporządzania tych sprawozdań finansowych. Pomyłki i ...oszustwa Najczęstszą przyczyną powstania błędów są pomyłki arytmetyczne, niewłaściwe zastosowanie zasad (polityki) rachunkowości, niedopatrzenia bądź oszustwa. Uwaga! Zmiany wartości szacunkowych, skutki zmiany przyjętych zasad (polityki) rachunkowości spowodowanej zmianą przepisów o rachunkowości lub dokonanej z inicjatywy jednostki oraz skutki zdarzeń, o których, mimo zachowania należytej staranności, jednostka nie mogła wiedzieć, w wyniku czego nie zostały uwzględnione w poprzednich sprawozdaniach finansowych, nie są korektą błędów. Przepisy odnoszą się również do pojęcia wagi błędów, które uznaje się za istotne, jeśli pojedynczo lub łącznie mogą wpłynąć na decyzje gospodarcze podejmowane na podstawie analizy sprawozdania finansowego przez jego użytkowników. Jednostka każdorazowo musi wziąć pod uwagę łącznie skutki rozpatrywanych błędów. O ile każdy błąd z osobna może być nieistotny, o tyle ich łączny wpływ na sprawozdanie finansowe powoduje zniekształcenie, które może wprowadzić czytelnika w błąd. Porównywalność danych Ujęcie korekty błędu lat ubiegłych w księgach rachunkowych nie może zakłócać porównywalności danych zawartych w sprawozdaniach finansowych. W celu zapewnienia porównywalności danych dotyczących prezentowanych okresów jednostka stosuje retrospektywne podejście w pierwszym po stwierdzeniu błędów lat ubiegłych okresie sprawozdawczym. Polega ono na przekształceniu danych porównawczych dotyczących poprzedniego okresu bądź salda otwarcia aktywów, zobowiązań i kapitału własnego najwcześniejszego okresu, dla którego takie przekształcenie jest możliwe do wykonania. Przed wprowadzeniem korekty błędu w księgach jednostka powinna ocenić czy wykryty błąd jest na tyle istotny, że ewentualne ujęcie błędu lat ubiegłych w wyniku bieżącego roku miałoby znaczący wpływ na rzetelność i jakość przedstawionego sprawozdania finansowego. Dostępne są następujące warianty wprowadzenia korekty: 1. Podejście retrospektywne – przekształcenie danych porównawczych w taki sposób, jak gdyby zdarzenie uznane za błąd istotny w poprzednich latach obrotowych było ujęte poprawnie. Korekta jest możliwa dla najwcześniejszego prezentowanego okresu bądź w sytuacji, kiedy jest to niewykonalne, dla okresu najwcześniejszego, dla którego retrospektywne przekształcenie danych jest możliwe poprzez wprowadzenie salda otwarcia aktywów, zobowiązań i kapitału własnego jako danych porównawczych; 2. Podejście prospektywne – ustalenie skutku błędu w poprzednich okresach jest niewykonalne, nie następuje przekształcenie danych porównawczych. Poza odpowiednią korektą danych prezentowanych w bilansie jednostki i zestawieniu zmian w kapitale własnym, informacja o błędzie lat ubiegłych powinna się znaleźć w dodatkowych informacjach i objaśnieniach. Ujawnienia wymaga zatem między innymi rodzaj popełnionego błędu bądź kwota korekty. Gdy ustalenie kwot korekt jest niewykonalne, w informacji dodatkowej umieszcza się także informacje o popełnionym błędzie oraz wyjaśnienie przyczyny braku możliwości ujęcia odpowiednich korekt. Przykład Rokiem obrotowym jednostki jest rok kalendarzowy: 1 stycznia – 31 grudnia 2015 r. Sprawozdanie finansowe za ten rok zostało sporządzone 20 stycznia 2016 r., a zatwierdzone 20 kwietnia 2016 r. W maju 2016 roku, czyli już po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego za 2015 r. wpłynęła do spółki faktura korygująca od głównego dostawcy na kwotę 100 000 zł. Faktura dotyczyła przyznanego przez dostawcę bonusu od zakupionych w 2015 roku materiałów, który został naliczony po przekroczeniu progów określonych w stosownej umowie dostawy. Kwota bonusu została uznana zarówno przez spółkę, jak i biegłego rewidenta, badającego sprawozdanie finansowe za rok 2016 za kwotę istotnie wpływającą na kształt sprawozdania finansowego. Czy kwotę przyznanego przez dostawcę bonusu należy ująć w wyniku bieżącego roku obrotowego (2016), czy skorygować wynik lat ubiegłych? W tym przypadku decydujące wydaje się to, że warunki przyznania bonusu zostały uregulowane w formie pisemnej umowy. Należy zatem przyjąć, że przy zachowaniu należytej staranności, jednostka – znając warunki przyznania bonusu – powinna uwzględnić odpowiednie szacunki już w momencie sporządzania sprawozdania finansowego za rok 2015. Ponieważ kwota błędu została uznana za istotną, jednostka powinna ująć w księgach roku 2016 kwotę wynikającą z faktury korekty księgując ją: Wn „Rozrachunki z dostawcami" Ma „Zysk (strata) lat ubiegłych". Tym samym, w momencie sporządzania sprawozdania finansowego za rok 2016 jednostka uznała, że wynik roku 2015 został zaniżony o kwotę 100 000 zł, stąd jego korekta w pozycji „Zysk (strata) z lat ubiegłych". Jeśli bonus dotyczył częściowo materiałów, które znajdowały się na stanie zapasów na dzień 31 grudnia 2015 r., to w odpowiedniej części należy skorygować wartość zapasów w sprawozdaniu finansowym za rok 2015, pomniejszając wartość błędu ujętego w pozycji „Zysk (strata) z lat ubiegłych". W przypadku uznania błędu jako nieistotnie zniekształcającego sprawozdanie finansowe, należy go ująć w wyniku bieżącego roku obrotowego (2016) w pozycji rachunku zysków i strat „Zużycie materiałów i energii". Podobne rozwiązanie należałoby przyjąć, jeśli warunki przyznania bonusu za rok 2015 zostałyby uregulowane po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego. W takim przypadku kierownik jednostki w momencie sporządzania sprawozdania finansowego za rok 2015 przy zachowaniu należytej staranności nie mógł przewidzieć ewentualnej faktury korygującej wartość zakupów w roku 2015. Przykład Rokiem obrotowym jednostki jest rok kalendarzowy: 1 stycznia – 31 grudnia 2015 r. Sprawozdanie finansowe za ten rok zostało sporządzone 20 stycznia 2016 r., a zatwierdzone 20 kwietnia 2016 r. Na dzień bilansowy 31 grudnia 2015 r. jednostka posiada należność handlową na kwotę 500 000 zł. Na dzień bilansowy należność ta jest przeterminowana powyżej 180 dni, co zgodnie z zapisami polityki rachunkowości skutkowało utworzeniem odpisu aktualizującego w wysokości 50 proc., tj. do kwoty 250 000 zł. Po zatwierdzeniu sprawozdania za 2015 r., w maju 2016 roku, dłużnik został postawiony w stan likwidacji. Jednostka powinna zatem powiększyć odpis aktualizujący o kwtę 250 000 zł, obciążając wynik bieżącego roku obrotowego. Zgodnie z zapisami KSR 7 w omawianym przypadku nie zachodzi przesłanka błędu roku ubiegłego w postaci niedoszacowania odpisu aktualizującego na dzień 31 grudnia 2015 r., pomimo uznania błędu za istotny. Przykład Rokiem obrotowym jednostki jest rok kalendarzowy: 1 stycznia – 31 grudnia 2015 r. Sprawozdanie finansowe za ten rok zostało sporządzone 20 stycznia 2016 r., a zatwierdzone 20 kwietnia 2016 r. W maju 2016 r. jednostka po raz pierwszy przeprowadziła weryfikację przyjętych w latach ubiegłych stawek amortyzacyjnych środków trwałych. Pomimo przesłanek, że koszty amortyzacji już w latach ubiegłych nie odpowiadały okresowi ekonomicznej użyteczności środków trwałych, zdarzenie to należy traktować prospektywnie, korygując odpisy amortyzacyjne od 1 stycznia 2017 roku. Warto skonsultować Odpowiednie ujęcie błędu lat ubiegłych w księgach rachunkowych powinno zostać poprzedzone rozważeniem wpływu błędu na obraz sytuacji finansowej i majątkowej jednostki, wynikającej ze sprawozdania finansowego. W przypadku, gdy sprawozdanie finansowe podlega obowiązkowi badania, zalecane jest skonsultowanie z biegłym rewidentem zarówno metodologii ujęcia błędu w księgach rachunkowych, jak również istotności wpływu błędu na kształt sprawozdania finansowego. Procent przychodów, sumy bilansowej bądź wyniku Najczęściej przy badaniu sprawozdań finansowych poziom istotności ustalany jest jako procent określonej wartości bazowej, którą mogą być: - przychody ze sprzedaży, - suma bilansowa lub - wynik brutto. Jako poziom istotności można zastosować 1 proc. przychodów ze sprzedaży, 1 proc. sumy bilansowej lub 5 proc. zysku brutto. Zalecane jest jednak skonsultowanie metodologii wyliczenia poziomu istotności z biegłym rewidentem badającym sprawozdania finansowe, ponieważ specyfika działalności jednostki nie jest tu bez znaczenia. Różnice między przepisami krajowymi oraz międzynarodowymi Zasadniczą różnicą miedzy przepisami krajowymi a MSR jest granica czasu, do kiedy stwierdzenie popełnienia błędu w poprzednich latach obrotowych wymaga jego usunięcia w księgach i sprawozdaniu finansowym danego roku sprawozdawczego. KSR 7 wskazuje na moment zatwierdzenia sprawozdania finansowego, natomiast MSR 8 na moment zatwierdzenia sprawozdania finansowego do udostępnienia, który wyprzedza przynajmniej o 15 dni moment zatwierdzenia sprawozdania według przepisów krajowych.

Poniższe terminy dotyczą spółek, w których rok obrotowy pokrywa się z rokiem kalendarzowym. W przypadku wyboru innego okresu niż rok kalenadarzowy - terminy te należy odpowiednio dostosować do własnego roku obrotowego i uwzgędnić specyfikę jego trwania. W przypadku takich podmiotów terminy na złożenie deklaracji i spełnienie obowiązków zgłoszeń w KRS to odpowiednio miesiąc, trzy miesiące, itd. po zakończeniu obowiązującego spółkę roku oborotowego. Uwaga na terminy rozliczeń CIT i sprawozdań w 2022 r. Uwaga - Gdy termin przypada w dzień wolny od pracy (niedzielę lub święto) lub w sobotę - terminy podane poniżej przesuwają się na najbliższy dzień pracujący. . Data końcowa Przydatny druk Wydarzenie Zarządzenie inwentaryzacyjne Termin rozpoczęcia inwentaryzacji – od tej daty sporządzić należy zarządzenie inwentaryzacyjne Nie później niż w terminie wydania zarządzenia inwentaryzacji Umowa z biegłym rewidentem – jeżeli konieczne jest przeprowadzenie badania ksiąg Zakończenie roku rachunkowego Na dany dzień dokonuje się wycen składników w walutach obcych, oraz wycen innych składników majątku Rozpoczęcie nowego roku rachunkowego Zarządzenie inwentaryzacyjne Końcowa data inwentaryzacji. Zestawienie obrotów i sald księgi głównej Zestawienie obrotów i sald księgi głównej - nie później niż do 85 dnia po dniu bilansowym (termin ten przedłuża się o 90 dni) CIT-6AR Deklaracja o wysokości podatku dochodowego od dochodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych CIT-6R Deklaracja o wysokości pobranego przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od dochodów (przychodów) osiągniętych przez podatnika mającego siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej CIT-9R Deklaracja o wysokości przychodów za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w porcie polskim, uzyskanego przez zagraniczne przedsiębiorstwo żeglugi handlowej od zagranicznych zleceniodawców CIT-10Z Deklaracja o wysokości pobranego przez płatnika zryczałtowanego podatku od dochodów (przychodów) przez podatników nie mających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej CIT-11R Deklaracja o wysokości podatku dochodowego z dywidend i innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych wydatkowanych na cele inne niż w oświadczeniu CIT-5 lub w deklaracji CIT-6AR e-Sprawozdanie finansowe Sporządzenie sprawozdania finansowego jednostki w formie elektronicznej (termin standardowy przedłużony o 3 miesiące) CIT-8, CIT-8/AB, CIT-8E Końcowy termin na złożenie deklaracji na podatek CIT jednostki UWAGA: Deklarację CIT-8 za 2021 r. złożyć można do końca czerwca 2022 r. Pierwotny termin - 31 marca, czyli wynikający z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych termin 3 miesięcy po zakończeniu roku podatkowego - zostaje w 2022 r. wydłużony. IFT-2R Końcowy termin na przekazanie informacji Uchwała w sprawie sprawozdania finansowego Termin końcowy dla zatwierdzenia sprawozdania finansowego (powyższy termin jest przedłużonym o 3 miesiące w stosunku do standardowego) Rozpatrzenie i zatwierdzenie sprawozdania zarządu z działalności spółki (powyższy termin jest przedłużonym o 3 miesiące w stosunku do standardowego) Termin końcowy na uchwałę zwyczajnego walnego zgromadzenia w tej sprawie Uchwała w sprawie podziału zysku albo pokryciu straty (powyższy termin jest przedłużonym o 3 miesiące w stosunku do standardowego) Termin końcowy na uchwałę zwyczajnego walnego zgromadzenia w tej sprawie (powyższy termin jest przedłużonym o 3 miesiące w stosunku do standardowego) Uchwała w sprawie udzielenia absolutorium zarządowi Termin końcowy na uchwałę zwyczajnego walnego zgromadzenia w tej sprawie Oświadczenie o braku obowiązku sporządzania i złożenia sprawozdania finansowego Kierownik jednostki będącej spółką jawną osób fizycznych lub spółką partnerską, której przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły mniej niż równowartość w walucie polskiej 2 000 000 euro i która nie stosuje zasad rachunkowości Złożenie w KRS rocznego sprawozdania finansowego, opinii biegłego rewidenta, jeżeli podlegało ono badaniu, odpisu uchwały bądź postanowienia organu zatwierdzającego o zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego i podziale zysku lub pokryciu straty, a w przypadku jednostek, o których mowa w art. 49 ust. 1 ustawy o rachunkowości - także sprawozdania z działalności. W przypadku podmiotów nie mających obowiązku złożenia dokumentów do KRS - złożenie do ogłoszenia: wprowadzenie do sprawozdania finansowego stanowiące część informacji dodatkowej, bilans, rachunek zysków i strat, zestawienie zmian w kapitale (funduszu) własnym oraz rachunek przepływów pieniężnych za rok obrotowy, wraz z opinią biegłego rewidenta oraz odpisem uchwały bądź postanowienia organu zatwierdzającego o zatwierdzeniu sprawozdania finansowego i podziale zysku lub pokryciu straty – w ogólnokrajowym dzienniku urzędowym "Monitor Sądowy i Gospodarczy", a w odniesieniu do spółdzielni - w "Monitorze Spółdzielczym". CIT/CFC Zeznanie o wysokości dochodu uzyskanego przez zagraniczną jednostkę kontrolowaną e-Sprawozdanie finansowe wysyłka online do eKRS i KAS za 2021 w najnowszej wersji (v1-2) e-Sprawozdania finansowe w najnowszej wersji (v1-2) i e-Deklaracje CIT-8 przygotujesz i e-wyślesz w module programu fillup, w którym znajdziesz także e-deklaracje CIT oraz inne druki, formularzy oraz wzorów pism i umów, związane z zamknięciem roku podatkowego. CIT-8 i e-Sprawozdania finansowe w fillup działa, jak Księgowa chciała. Sprawdź ! Wyślij elektronicznie CIT-8 do i e-Sprawozdanie finansowe do e-KRS i KAS online »

Odp: Rachunek zysków i strat a definiowanie go. Miałam np. w ciągu roku naliczony i zapłacony podatek 90 a w/g CIT-8 musiałam go skorygować o 12. Więc obroty WN 90 obroty Ma 12 saldo po WN 78 i przed zamknięciem konta w RZS mam definicję obroty WN +, obroty MA - i w pozycji podatku mam kwotę 78, a po zamknięciu konta czyli po

4. Rachunek zysków i strat spółdzielni mieszkaniowych. jako element sprawozdania finansowego. Sprawozdanie finansowe podmiotów gospodarczych prowadzących rachunkowość zgodnie z ustawą o rachunkowości składa się z: a) bilansu, b) rachunku zysków i strat, c) informacji dodatkowej, składającej się z wprowadzenia do sprawozdania fi-

Źródło: Dodatek nr 16 do Zeszytów Metodycznych Rachunkowości nr 24 (480) z dnia 20.12.2018, strona 82 - Spis treści ». Zakres informacyjny rachunku zysków i strat dla jednostki małej określony został w załączniku nr 5 do ustawy o rachunkowości. Zgodnie z tym załącznikiem nr 5, () Artykuł zawiera znaków: 19604.

Rachunek zysków i strat – wariant kalkulacyjny – jeżeli w poprzednim oknie zaznaczono opcję ‘5’. W takim przypadku tworzony jest RZiS z podpiętymi kontami zespołu ‘5’. Rachunek zysków i strat – wariant porównawczy – jeżeli w poprzednim oknie zaznaczono opcję ‘4’. W takim przypadku tworzony jest RZiS bez podpiętych